Witold Małcużyński (1914-1977)

Witold Małcużyński był wychowankiem Jerzego Lefelda, Józefa Turczyńskiego oraz Ignacego Jana Paderewskiego, jednak całe jego życie oraz droga artystyczna zwiastowały zupełnie nową epokę.

Debiutował w 1937 roku jako laureat III nagrody III Konkursu Chopinowskiego, którego jurorem bywał potem w 1960, 1970 oraz 1975 roku. Rozwój swojej kariery oparł jednak, niczym Glenn Gould, na niezwykle popularnych, choć dziś trudno dostępnych nagraniach. W przeciwieństwie do Kanadajczyka nie zrezygnował z koncertowania, dzięki któremu poznał gruntownie pięć kontynentów. Z Indii przywiózł fascynację jogą, która stała się elementem jego ćwiczeń warsztatowych. Choć po 1940 roku nie powrócił do ojczyzny, pozostał patriotą. Przyczynił się do zwrotu Polsce skarbów wawelskich i bezcennych pamiątek narodowej kultury, które na okres wojny wywieziono na przechowanie do Kanady. Poniższe nagrania zreazlizowane zostały w 1958 roku w warszawskiej Filharmonii Narodowej.

Nokturn f-moll op. 55 nr 1

Mazurek a-moll op. 67 nr 4

Walc Des-dur op. 64 nr 1

Grande Valse Brillante Es-dur op. 18

Etiuda c-moll op. 10 nr 12