Lew Oborin (1907-1974)

Zdobywca I Nagrody na I Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina. Dawne wzorce wyjątkowo powoli się starzeją...

 

Oborin ze swym porywającym zapałem, młodzieńczą nierównością, fenomenalną muzykalnością, igraniem z trudnościami technicznymi zdaje się być jakimś fantastycznym muzykiem z opowieści E.T.A.Hoffmanna. Jak szczurołap zaczarował on warszawską publiczność [...], która zdobyła się w stosunku do młodego Rosjanina na salwy histerycznych uniesień [...]. Powodzenie Oborina nabierało coraz ostrzejszych cech psychozy.

 

Tak pisał w 1927 roku Jarosław Iwaszkiewicz. Co ciekawe, młody Oborin trafił do grona uczestników nikomu wówczas nieznanego konkursu niemal przez przypadek. Dwudziestoletniego studenta prestiżowego Konserwatorium Moskiewskiego wyprawił do Warszawy jego profesor Konstanty Igumnow. Młody pianista nie dysponował repertuarem określonym przez regulamin Konkursu, jednak w przeciągu miesiąca opanował wszystkie utwory i wyruszył na podbój serc polskich melomanów. W kolejnych dekadach Oborin - wówczas już znany na całym świecie solista oraz członek legendarnego tria ze skrzypkiem Dawidem Ojstrachem i wiolonczelistą Światosławem Knuszewickim - chętnie odwiedzał Warszawę, m.in. jako juror Konkursów Chopinowskich w 1949 i 1955 roku.

 

Ballada As-dur op.47

 

Mazurek cis-moll op.50 nr 3