Louis Kentner (1905-1987)

Cudowne dziecko węgierskiej pianistyki, dla którego V Nagroda na II Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina (1932) stanowiła tylko kolejny etap błyskotliwej kariery.

Spadkobierca Arnolda Székely, Leo Weinera, Hansa Koesslera i Zoltana Kodály objawił nieprzeciętne zdolności muzyczne w piątym roku życia. Rok później przyjęty został do Akademii Muzycznej w Budapeszcie, którą ukończył jako siedemnastolatek. Prowadził już wtedy aktywną karierę koncertową, zachwycając m.in, wykonaniami kompletu 32 Sonat Ludwiga van Beethovena. Kariera Kentnera nabrała rozpędu po zakończeniu Drugiej Wojny Światowej. Pianista zasypywany był zaproszeniami, stając się jednym z najmodniejszych pianistów europejskich. Musiał selekcjonować propozycje, by nie wpaść „w rutynę maszyny grającej.”

W 1955 roku miał miejsce tryumfalny powrót Kentnera do Polski. Zaproszony został wówczas po raz pierwszy do grona jurorów Konkursu Chopinowskiego (powtórzyło się to w 1975 oraz 1980 roku), a także dał cykl recitali i koncertów, które żyją w pamięci melomanów po dziś dzień. Przypominamy archiwalne nagrania dokonane wówczas przez Polskie Radio:

 

Walc Des-dur op. 64 nr 1

Walc cis-moll op. 64 nr 2

Impromptu cis-moll op. 66

Scherzo E-dur op. 54

Ballada g-moll op. 23