Krok po kroku, krok po kroczku,

Najpiękniejsze w całym roczku,

Idą święta, idą święta…

 

Czy śnieg pada, czy nie pada –

To dla karpia zawsze biada,

Zero Gwiazdki, żadna feta –

Tylko śliska galareta.

 

Gdy mróz zetnie wody lodem,

My musimy trwać pod spodem,

A do tego sieci armia

Chwyta nas i was dokarmia.

 

Nie ma też nad sobą sądu

Rybak, co użyje prądu,

Czyż nie byłoby etyczniej

Tak bez prądu, akustycznie?

 

Proszę pań i proszę panów,

Nasze życie jest do chrzanu

Lecz panowie, oraz panie,

Nie musimy kończyć w chrzanie.

 

Pisał wszak już Pliniusz Starszy:

By nie robić z karpi farszy,

I że jeśli chcesz już drąga

Użyć – użyj go na pstrąga.

Krok po kroku, krok po kroczku,

Najpiękniejsze w całym roczku,

Idą święta, idą święta…

 

Przykro żyć w obrębie granic,

W których rybę mają za nic.

No to, jak to mówią: chodu,

Trzeba spływać. Z samochodu

 

Nie skorzystam, hydroplanem

Nie pofrunę, zgodnie z planem,

Bo bezpieczniej tuż pod wodą,

Kontentując się przyrodą.

 

Bez walizki, butów, płaszcza

Zawsze łatwiej będzie, zwłaszcza,

Że nie trzeba żadnej wizy,

Aby wpłynąć do Tamizy.

 

Krok po kroku, krok po kroczku,

Najpiękniejsze w całym roczku

Idą święta, idą święta…

 

Big Ben znudził mnie po prostu,

Tak jak widok Tower Mostu,

Ale może przez migrenę

Zaostrzyłem tak ocenę.

 

No a dzisiaj, że tak powiem,

Jestem w siódmym stawie, bowiem

Zwykłą rybą hodowlaną

Będąc, płynę w dal Sekwaną.

 

Nim noc z blasku dzień obedrze,

Zdążę przyjrzeć się Katedrze

Notre Dame i jeszcze z wody

Łypnąć okiem na Plac Zgody.

 

Cóż za widok, aż nie wierzę,

Mieć przed sobą Eiffela Wieżę,

Pozazdrości ten i ów, że

Byłem także tuż przy Luwrze.

 

Jeśli miałbym jakieś skargi,

To jedynie na ryb targi,

Czemu na tym dziwnym świecie

Nie my was, lecz wy nas jecie?

 

Krok po kroku, krok po kroczku,

Najpiękniejsze w całym roczku

Idą święta, idą święta…

 

Będą jeszcze inne rzeki,

Aż odnajdę kraj daleki,

Kraj mityczny, gdzie przodkowie,

Żyli sobie tam jak człowiek –

 

Szanowani, w blasku szczęścia,

I w całości, a nie w częściach.

Z opowieści mego taty,

Wiem, że kraj ów, to… Karpaty.

 

A ze wspomnień mojej matki

Wiem z kolei, że… Karpatki

Są przysmakiem tam, nektarem

Słodszym niźli karpic harem.

 

„Choć tu kończy się dziennika

Treść, to z wiedzy mej wynika,

Że na Karpat był nabrzeżu

Tato, nim legł na talerzu.

 

Lecz ten co mi Tatę spożył

Nie za dużo dłużej pożył,

Bo mu Tato stanął ością,

O czym donieść chcę z radością”.*

Krok po kroku, krok po kroczku,

Najpiękniejsze w całym roczku,

Idą święta, idą święta…

 

* Mówi Łuska – córka Karpia – wtrącenie mówione